Među pobožnim svetom, čajnička crkva poznata je po Čudotvornoj ikoni Svete Bogomajke čajničke koja se danas čuva u Novom hramu Uspenja Presvete Bogorodice
Zahvaljujući ovoj čudotvornoj ikoni, Čajniče je postalo poznato mesto hodošćašća, ljudi organizovano dolaze da se poklone ovoj svetinji poznatoj i po imenu Čajnička Krasnica. Brojna su svedočenja vernika o njenoj čudotvornoj pomoći nakon njihovog pokajanja i iskrene molitve za ozdravljenje i izbavljenje od drugih životnih nevolja. Po crkvenom i po narodnom predanju ovo je jedna od tri ikone koje je naslikao sveti apostol jevanđelista Luka. On je naslikao tri ikone Presvete Bogorodice. Jedna se nalazi u Jerusalimu, jedna na Svetoj Gori, a treća je ovde kod nas u Čajniču. Ikona je vrlo stara, rađena na drvenoj ploči, oslikanoj sa obe strane. Na jednoj strani je lik presvete Bogorodice kako u naručju drži Hrista, a sa druge strane je lik svetog Jovana Krstitelja kako desnom rukom blagosilja… Ikona ima dugu i zanimljivu istoriju, preživela je više selidbi i bitisanja na najčudnijim mestima i sve to zahvaljujući požrtvovanom i verujućem narodu. U prošlosti je ikona rreko 370 godina bila u staroj crkvi, a danas zauzima centralno mesto na tronu u novom hramu.
O Čajničkom svetilištu
Manastirska porta u Čajniču u Republici Srpskoj sastoji se iz dve crkve, Stare iz 15. veka a Nove, velike crkve sagrađene 1863. godine. Obe crkve posvećene su Uspenju Presvete Bogorodice (28.avgust) i pripadaju Mitropoliji dabrobosanskoj, Arhijerejskom namesništvu fočanskom.
Stara crkva, prizemna je građevina izuzetno skromnog izgleda, dužine skoro 15, a širine nešto manje od sedam metara. Sagrađena je od lomljenog kamena i maltera, krov na dve vode pokriven je šindrom. Ulazna vrata i prozori su jednostavnog lučnog oblika. U vreme Drugog svetskog rata crkva je stradala i od nje su tada ostali samo goli zidovi. Obnova je usledila 1946. godine. U odnosu na raniji izgled na zidove su dozidana dva tri reda, krov je malo podignut i ponovo je okrečena u belo.
Pored Stare čajničke crkve, 1857. godine otpočeli su radovi na izgradnji novog hrama. Neimar Petar Todorović iz Velesa predvodio je grupu radnika zaduženih za ikonostas, ikone i zidne slike, rezbariju. Po stilu gradnje nova čajnička crkva urađena je poput starih istočnjačkih građevina, većih je dimenzija i potpuno drugačijeg oblika. Osnova je pravougaona sa plitkim oltarskim delom na istočnoj strani. Zidana je od kamena, delimično i od krupne, šupljikave sedre koja je takođe upotrebljena i za izradu svodove.
Stradanje nije mimoišlo ni Novu čajničku crkvu. Prvo je oštećena od jakih zemljotresa, potom za vreme Drugog svetskog rata od eksploziva koji su Italijani zapalili u crkvenoj porti. Tada je najviše oštećeni krov sa bakarnim kubetima, napukli su i svodovi što je nekoliko godina kasnije prouzrokovalo delimično rušenje kubeta, svodova i deo južnog zida. U tom stanju crkva je „poživela” još deset, možda i neku godinu više, sve dok nije pokrenuta posleratna akcija za obnovu ove izuzetno značajne građevine i duhovne oaze, prvenstveno za Čajniče, njengove meštane i narod iz okolnih krajeva.
Obnovu je pokrenuo ondašnji paroh Vasilije Domanović uz podršku crkvenih vlasti i verujućeg naroda. Obnova je rađena po projektu arhitekte Momira Korunovića iz Beograda, dok je za kontrolu izvođenje radova u skladu sa nekadašnjim izgledom crkve, zadužen bio arhitekta Dušan Milosavljević. Crkva je dobila novi ikonostas u duborezu od orahovine, a ikone u tradicionalnom vizantiskom stilu oslikao je Ivan Meljnikov iz Bitolja. Obnova je završena 1959. godine, a iste godine crkva je osveštana na Malu Gospojinu.
Senka Lučić