Šnor je danas jedna od najvećih atrakcija lučkog grada na severu Nemačke
Najstariji kvart u nemačkom gradu Bremenu, Šnor sa istoimenom glavnom ulicom, danas jedna od glavnih gradskih atrakcija. Tajna je u uskim ulicama (malo šire od naših trotoara) u kojima su jedna do druge nanizane malene živopisne kuće. Najstarije su sazidane još u 15. veku, velika većina u 17. i 18. veku. Tako nanizane podsećaju na nisku bisera na koncu što se direktno dovodi u vezu sa jednom od verzija o nastanku imena ove četvrti.
Druga verzija seže još dalje, negde u 10 vek kada su ovaj deo grada pored reke Vezer naseljavali ribari, zanatlije i trgovci koji su se između ostalog bavili proizvodnjom i prodajom brodskih užadi. Zahvaljujući tome, Šnor je počeo da se razvija i ubrzo je postao glavni ekonomski centar za koji se kasnije vezuje nastanak prvog trajekta, prvog mosta preko reke Vezer koji je sagrađen 1240. godine. Šnor se prvi put pominje u dokumentu iz 13. veka a u vezi sa Franjevačkim samostanom, crkvom Sv. Jovana iz 14. veka. Ova crkva važi za jednu od najvećih zgrada u Šnoru, poznata i pod imenom „Mali Vatikan u Šnoru“.
Ipak, uprkos svemu, negde u 19. veku kada su se ostali delovi grada ubrzano razvijali, uske ulice i nemogućnost njihovog proširenja i uspostavljanja normalnog saobraćaja učinili su da Šnor postane najsiromašniji deo Bremena bez dostupnih sredstava za dalje ulaganje i renoviranje. Potrajalo je sve do 1959. godine kada su vlasti Bremena odlučile da vlasnicima kuća finansijski pomognu u obnovi grada.
Čak i uprkos činjenici što njihova odluka o ulaganju u ovo istorijsko područje bila u suprotnosti sa uobičajenom praksom do kasnih 70.godina prošlog veka bila odomaćena u mnogim gradovima u Nemačkoj i u Evropi. Posle 1970. godine, Šnor je zvanično postao zaštićeno kulturno nasleđe. Na to je dodatno uticala Međunarodna povelja o konverzaciji i restauraciji spomenika i lokaliteta, poznatija kao Venecijanska povelja iz 1964. godine, a koja sadrži dva ključna načela u pogledu arheoloških istraživanja u skladu sa međunarodnim normama i preporukama Uneska.
U obnovljenim i našminkani kućama danas su načičkani restorani, suvenirnice, galerije, trgovinske radnje… Uskim ulicama i dalje ne prolaze automobili, ali je zato raj za pešake i turiste koji ne mogu da odole lepoti i jedinstvenoj atmosferiove istorijske četvrti.
Senka Lučić